- روح طبعی (حِ طَ)
روح طبیعی. رجوع به روح طبیعی شود
معنی روح طبعی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(حِ طَ)
لغت نامه دهخدا
روح طبعی. بعقیدۀ قدما قوتی که در جگر جای دارد. صاحب غیاث اللغات آرد: آنچه از روح به جگر رسد او را کیفیتی دیگر حاصل شود و قوت طبعی بدو قایم بود، و از اوتغذیه و تنمیه و تولید حاصل گردد. (غیاث اللغات و آنندراج از کفایه). روح حیوانی، و نقیض جسم و باعث زیستن آدمی است. (لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی). همان روح حیوانی است. روح طبیعی مشترک باشد میان حیوان و نبات، و از حیوان در کبد باشد و از عروق غیر ضوارب بجمیع بدن منبعث گردد و این روح را نفس نباتیه و نامیه و شهوانیه نیز گویند هریک را بجای خویش:
روح طبیعیم گشت پاکتر از روح قدس
تا جگر من گرفت پرورش از نان او.
خاقانی.
آن نکته یاد کن که درآن قطعه گفته ای
کآتش دهم بروح طبیعی بجای نان.
خاقانی.
و رجوع به روح (در اصطلاح طب قدیم) و روح حیوانی وحکمهالاشراق ص 284 و 287 شود
روح طبیعیم گشت پاکتر از روح قدس
تا جگر من گرفت پرورش از نان او.
خاقانی.
آن نکته یاد کن که درآن قطعه گفته ای
کآتش دهم بروح طبیعی بجای نان.
خاقانی.
و رجوع به روح (در اصطلاح طب قدیم) و روح حیوانی وحکمهالاشراق ص 284 و 287 شود
(خوَشْ / خُشْ طَ)
لغت نامه دهخدا
مزاح. فکاهت. طیبت. شوخی. مطایبه. مفاکهه. دعابه. مداعبه. لاغ، خوشدلی. خوشحالی:
شعر حسان بن ثابت را به خوش طبعی شنود
پادشاه دین رسول ابطحی خیرالانام.
سوزنی.
به خوش طبعی جهان میداد و می خورد
قضای عیش چندین ساله می کرد.
نظامی
شعر حسان بن ثابت را به خوش طبعی شنود
پادشاه دین رسول ابطحی خیرالانام.
سوزنی.
به خوش طبعی جهان میداد و می خورد
قضای عیش چندین ساله می کرد.
نظامی
بذله گویی، طیبت، مزاحی، هزالی